Ο Λαογραφικός Όμιλος Πολυγύρου συμμετείχε στην αναβίωση του εθίμου της πιπερούς.
Ο πολιτιστικός σύλλογος της Ιερισσού “ο Κλειγένης” αναβίωσε και φέτος το πανάρχαιο έθιμο της Πιπερούς. Ένα έθιμο που αναδεικνύει την σχέση του ανθρώπου με την φύση. Την αγωνία των καταφύση ζώντων προγόνων μας για την γονιμότητα και ευκαρπία των φυτών και του όλου οικοσυστήματος που τους περιέβαλε. Σε μία εποχή όπου η…
σχέση ανθρώπου – περιβάλλοντος, έχει δυαραγεί σε τόσο μεγάλο βαθμό το βαθύ νόημα του εθίμου της Πιπερούς είναι ποιο επίκαιρο από ποτέ.
Έτσι η πρωτοβουλία του πολιτιστικού συλλόγου “ο Κλειγένης” πέρα από τον προφανή σκοπό της αναβίωσης ενός σημαντικού ιερισσιότικου εθίμου περικλείει και το μήνυμα επανασύνδεσης του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον του.
Το έθιμο της Πιπερούς
Σε περιόδους ανομβρίας ή ασθενειών των καλλιεργειών αναβίωνε το έθιμό της Πιπερούς. Πρόκειται για έναν εαρινό αγιασμό, μία πομπή γυναικών κυρίως, της οποίας προεξάρχει η φυτομορφική μεταμφίεση της Πιπερούς (μια γυναικά ντυμένη σε όλο το σώμα της με φίλα από βούζια ή αγκινάρες και καλυμμένο το κεφάλι της με μαντίλι που το σκεπάζει ένα μπακράτσι). Η πομπή γυρνούσε τους μαχαλάδες τις Ιερισσού τραγουδώντας το τραγούδι της Πιπερούς :
“Πιπερού δροσολογού,
παρακάλισι του Θιό,
για να βρέξ’ ου Θιός νιρό,
να πουτίσει τα σιτάρια, τα κριθάρια,
του φτωχού του παρασπόρ’.
Μπάργια μπάργια τα σιτάρια,
γούβις γούβις τα κριθάρια.”
Οι νοικοκυραίοι ακούγοντας το τραγούδι έβγαιναν έξω και με δοχεία νερού κατάβρεχαν της Πιπερού (μιμούμενοι την πολυπόθητη βροχή),ενώ οι γυναίκες της συνοδείας, μάζευαν φιλοδωρήματα.
Πρόκειται για ένα πανάρχαιο έθιμο που απαντάτε σε πολλές περιοχές της Μικρ’Ασίας και της Βαλκανικής, σε όλο τον παλαιό Βυζαντινό κόσμο από τον οποίο έλκει και το όνομα του (προέρχεται από το Ιπερπερό βυζαντινό ασημένιο νόμισμα). Η ύπαρξη του εθίμου στην Χαλκιδική αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο της κοινής λαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς, που συνδέει όλους τους Ρωμιούς.
\
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.